مقاله منتشر شده در نهمین شماره فصلنامه انجمن طراحان شهری ایران، عوامل تاثیرگذار بر کیفیت طراحی و اجرای مسکن، «طراحی شهری حساس به محیط زیست»
شهری شدن در ایران طی هفتاد سال گذشته، متوجه جغرافیای سرزمین (ویژگی ها و ظرفیت ها) نبوده و در حال حاضر گسترش آن در تقابل با ویژگی های سرزمینی آن است. این تقابل به نحوی است که بارگذاری به عمل آمده در سطح برخی شهرها مانند تهران از آستانه ی تحمل سرزمین گذر کرده است و زیست پذیری شهری به عنوان سکونتگاه انسانی تحت الشعاع قرار گرفته است.
طبق پارادایم توسعه پایدار، هنگامی که «رفتارهای اجتماعی» ساکنین سرزمین از مشخصه های محیط زیستشان الگو پذیرد، حلقه های اجتماعی و ساز و کارهای اقتصادی حاکم بر آنها در سازگاری با محیط زیست شکل خواهد گرفت. به نحوی که فرآیند توسعه سرزمینی در چارچوبی پایدار صورت پذیرفته، جامعه و اقتصاد نیز از چتر حمایتی محیط زیست بهره مند می شود.