اندیشکده زیست پذیری شهری (Urban Livability Think Tank) یک نهاد پژوهشی و تحلیلی درباره مسأله های ملی و منطقه‌ایِ زیست پذیری شهرها بوده و توصیه‌هایی مبتنی بر سیاست‌گذاری و برنامه ریزی به منظور حل مساله های یادشده تولید می‌کند.
کالبد شهری در جانمایی ساختمان ها در قالب زیرساخت های خاکستری (سامانه تامین و توزیع غذا و انرژی، IT، آب و فاضلاب، حمل و نقل، پسماند) نیازمند برخورداری از زیرساخت سبز – آبی است تا شهری زیست پذیر باشد. زیرساخت سبز – آبی رکن اصلی تامین پایداری در توسعه شهرها می باشد. زیرساخت سبز – آبی به مفهوم معرفی و خوانایی ویژگی های محیط زیست و حفاظت از آن به منظور تامین پشتوانه لازم برای پایداری در توسعه شهر و مطلوبیت زندگی شهروندی است. با توجه به ویژگی های جغرافیایی هر منطقه، زیرساخت سبز – آبی چهره ی متفاوتی دارد، لکن بطور کلی می توان به «ارتباط شهر با حوزه های آبریز، آبدان بودن جامعه، بازآفرینی آب در شهر، بوم آشکاری در شهر، طراحی شهری آب محور و …» اشاره نمود.
لذا اندیشکده زیست پذیری شهری (ULT) به منظور ظرفیت سازی لازم در حرکت اجتماعی به سوی زیست پذیری شهرها در راستای پاسخگویی به مسئولیت-پذیری اجتماعی و محیط زیستی در سال 1398 تأسیس شده است.
ماموریت
ظرفیت سازی اجتماعی برای حل مساله هایی که امکان زیست شهری را تهدید می کنند؛ به نحوی که منجر به بسترسازی لازم برای حرکت به شناسایی مسیر حرکت به سمت توسعه پایدار شهری گردد.
هدف
هدف های استراتژیک اندیشکده زیست پذیری شهری (ULT) به منظور موفقیت در انجام ماموریت خود به شرح زیر می باشد:
• طراحی و توسعه شهرها مبتنی بر جغرافیای سرزمینی باشد. به گونه ای که در مرحله برنامه ریزی، مشخصه های رفتار اجتماعی و توان محیط زیستی در قالب بایدها و نبایدها، توان و محدودیت های تعامل با سرزمین شناسایی و مبنای عمل در مرحله طراحی و اقدام قرارگیرد.
• انحراف از رویکرد گسترش شهرهای موجود از معیارهای زیست پذیری مشخص شده و رویکرد بازخوانی مسیر توسعه به منظور بازیابی پایداری در فعالیت اجتماعی و اقتصادی در جغرافیای سرزمینی محقق شود.
چشم انداز
نهادی اثربخش برای ظرفیت سازی در سیاست گذاران و عموم مردم به منظور اتخاذ تصمیمات آگاهانه در برنامه ریزی، طراحی و اقدام برای توسعه شهری؛ به گونه ای که میراث نسل های بعدی برای امکان زیست در جغرافیای سرزمینی تهدید نشود.
بیانیه
شهری شدن در منطقه طی نیم قرن گذشته، متوجه جغرافیای سرزمین (ویژگی ها و ظرفیت ها) نبوده و در حال حاضر گسترش شهرها در تقابل با ویژگی های سرزمینی آنها است. این تقابل به نحوی است که بارگذاری به عمل آمده در سطح شهر از آستانه ی تحمل سرزمین گذر کرده است و زیست پذیری شهری به عنوان سکونتگاه انسانی تحت الشعاع قرار گرفته است.
«در توسعه پایدار، تمام فعالیت‌های اقتصادی در بستر عدالت اجتماعی صورت می‌پذیرد به نحوی که اطمینان حاصل شود، اکوسیستم‌ها در طول زمان بدون آسیب باقی می‌مانند.»
طبق الگوواره توسعه پایدار، هنگامی که «رفتارهای اجتماعی» ساکنین سرزمین از مشخصه های محیط زیستشان الگو پذیرد، حلقه های اجتماعی و سازوکارهای اقتصادی حاکم بر آنها در سازگاری با محیط زیست شکل خواهد گرفت. به نحوی که فرآیند توسعه سرزمینی در چارچوبی پایدار صورت پذیرفته، جامعه و اقتصاد نیز از چتر حمایتی محیط زیست نیز بهره مند می شود.
لکن شکل گیری رفتارهای اجتماعی بدون پیوند سرزمینی، شهری شدن و مدرنیته ی حاصل از آن را در تقابل با محیط زیست قرار می دهد. سازوکارهای اقتصادی و سیاسی چنین جامعه ای، هماهنگ با ساز و کارهای محیط زیست نبوده و در نهایت به وردآورد بین محیط زیست و محیط مصنوع (تکنوکره) ختم می شود. شواهد نشان می دهد که مدرن شدن شهرهای منطقه طی نیم قرن گذشته، بدون هماهنگی و الگوپذیری از سازوکارهای سرزمینی و محیط زیست آن صورت پذیرفته است. بطوریکه در حال حاضر شاهد تقابل مستقیم گسترش سازوکارهای اقتصادی شهرها با محیط زیست این سرزمین هستیم؛ که نتیجه ی آن تهدید زیست پذیری شهرها برای شهروندان شده است.