برنامه‌ریزی برای شهرهای پایدار یک فرآیند پیچیده است که به حوزه‌های اساسی پایداری اقتصادی، زیست‌محیطی و عدالت اجتماعی می‌پردازد.راه‌حل‌های جدید پایدار برای مشکلات برنامه‌ریزی شهری می‌تواند شامل ساختمانها و مسکن سبز، توسعه کاربردی مختلط، پیاده مداری، مسیرهای سبز و فضاهای باز، منابع انرژی جایگزین مانند خورشیدی و باد و گزینه‌های حمل‌ونقل باشد. برنامه‌ریزی مناسب کاربری زمین پایدار به بهبود رفاه مردم و جوامع آن‌ها کمک می‌کند و مناطق شهری و محلات آن‌ها را به فضاهای سالم‌تر و کارآمدتری تبدیل می‌کند.
زیرساخت سبز-آبی یک برنامه‌ریزی استراتژیک شبکه ای برای مناطق طبیعی و نیمه‌طبیعی با سایر ویژگی‌های زیست‌محیطی است که با ارائه طیف گسترده‌ای از خدمات اکوسیستم مانند تصفیه آب، کیفیت هوا، فضایی برای تفریح و بهبود خرد اقلیم طراحی و ساخته می شود. این شبکه درهم تنیده از پوشش گیاهی و جانوری، پهنه های آبی، فضاهای باز و جریان هوای محلی و سینوپتیک می‌تواند باعث بهبود شرایط محیطی و در نتیجه بازیابی سلامت و کیفیت زندگی شهروندان شود. همچنین از اقتصاد سبز پشتیبانی می‌کند، فرصت‌های شغلی ایجاد می‌کند و تنوع زیستی را تقویت می‌کند.
مزایای اجتماعی آن شامل موارد زیر است:
- کاهش خطرات بهداشتی مرتبط با اثر جزیره گرمایی شهری و آلودگی هوا
- میزان جرم کمتر
- گردش ترافیک ایمن‌تر
- مشارکت جوامع
مزایای محیط‌زیستی آن شامل موارد زیر است:
- بهبود مدیریت آب سطحی
- کنترل فرسایش
- بهبود کیفیت هوا
- بهبود زیستگاه‌های گیاهان و حیوانات وحشی
